6 jaar oud. Blond haar. Net een kiertje tussen zn tanden en de perfecte hoeveelheid ontdeugende sproeten op zijn neus. Zijn ogen zijn brons. Als het bewolkt is kleuren ze grijs als een storm en als de zon schijnt zijn ze groen bruin. Het leven springt van dit mannetje af. 6 jaar oud. Hij is wat ze noemen een brusje. Een broertje of zusje van een kind met een diagnose. Zijn broertje heeft MCDD. Die heeft moeite zijn emoties te reguleren. Angst slaat door in paniek. En boosheid in woede. En die woede heeft zich maar wat vaak. Zelfs dagelijks gericht naar deze prachtige blonde jonge man.

Maar deze man, en met zijn 6 mag ik hem man noemen. Heeft gladde schouders en een ruim hart. Hij kent zijn broer wel. Al zal hij af en toe eens dwars van zich af kijken en zeggen: "autisme is echt stom"  Hij is weerbaar ookal oogt hij misschien niet zo. Hij kan alle rust bewaren tijdens een woede aanval en tegen zijn broer zeggen: "hou je nog een keertje op?" Mijn man van 6. Mantelzorger pur sang. Als baby toen hij de wereld ontdekte, leerde hij zijn broer van dichtbij kennen. Zijn broer kan zichzelf moeilijk plaatsen in een ruimte en ging nog wel eens letterlijk op hem staan.

Maar Miel slaapt de laatste tijd slecht. Veel nachtmerries. Hij was nog geen anderhalf toen zijn vader uit huis ging. Het reguleren van emoties is een appel boom verhaal. Dus ook daar komt Milan de nodige woede tegen. En ondanks dat hij zo jong was heeft hij het meeste moeite met onze scheiding. Hij is uiterst loyaal. Ook als zijn wereldbeeld even niet lijkt te kloppen. Toen we net gescheiden waren kreeg zijn vader kanker. Miel wilde niet naar het ziekenhuis. Hij zag zijn vader niet graag met alle slangen aan hem. 6 jaar oud. Zo'n grote vent. Hij heeft het steeds over onze huisdieren die er niet meer zijn. Konijntjes hebben niet het eeuwige leven.

Ik en ook zijn vader hebben daarna nog een relatie gehad. Zowel mijn relatie als die van zijn vader zijn gesneuveld. Bij mij... ach de druk op dit gezin is wel erg groot. Maar hij had een stiefzusje waar hij zich erg aan gehecht had. En bij zijn vader.... ze hield afstand. Daardoor ging het denk ik erg lang goed. 6 jaar jong. En slaapt slecht. Persoonlijk...... kon ik het me heel erg goed voorstellen.

Ik ben een rugzak project begonnen. Samen met mijn jongetje hebben we alles van de afgelopen 6 jaar in een rugzak gestopt. Daarbij hebben we gekeken. Een pot stiften was zwaar genoeg voor een oud konijntje wat dood ging. Maar een glazen pot die zwaarder was. Die paste meer bij de kanker. En zo hebben we alles wat hem verdriet doet in de rugtas gestopt. Hij vond het een leuk project en had er plezier aan. Dit ging heel speels. Heel licht. Maar toen. Ja lopen met de rugzak..... Eerst trots met een liedje. Maar na een tijdje. "mam, de rugtas wordt wel een beetje zwaar" Dus ik heb hem gezegd dat het prima is, om de rugzak af te doen. Dan geven we deze een veilige plek. Toen hij hem weer om wilde doen, hebben we samen gekeken. "Kijk, alles zit er nog in. precies waar je het had neergezet. Verdriet hoef je niet altijd te dragen. Dat kun je prima even aan de kant zetten" En zo ging dat een paar dagen.

"Mam, als ik ga spelen laat ik de rugzak liever even thuis." En gelijk heb je. Verdriet hoeft niet mee om te spelen." En als zijn broer er voor de grap met de rugtas vandoor ging was het ook een mooie metafoor. "Je moet je broer zijn verdriet wel serieus nemen. Zet zijn rugtas neer. En pas op. Er zitten breekbare spullen in"

De afgelopen dagen wordt er eigelijk niet meer echt omgekeken naar de rugzak. Hij staat er. Alles erin. Ik laat hem gewoon even staan. Mijn grote man van 6 had eindelijk weer eens goed geslapen. En de hele nacht. Wanneer hij er aan toe is. Gaan we de spullen uit de rugtas opruimen. Dan geven we zijn verdriet een plekje. Ook brusjes zijn speciaal.
Het leven is niet eerlijk. En verdriet wordt niet eerlijk verdeeld. 6 jaar. En dan benoem ik de grote rampen in zijn leventje. Het is echt al een man. Hij vroeg van de week al om mijn autosleutels en en doekje om mijn motor even na te kijken. Love him!